Мороз, Солнце и Ветер

Йшоў раз сабе адзін чалавек, судосіў¹ на дарозі Со´ўнычко, Мароз і Вецер. Ото-ж-то спатка´ушисе² з імі, сказаў вуон ім «пахвалёны».³ — «Каму´ вўон адда´ў пахвалёны?» Со´ўнычко сабе кажа — што мне, коб я не пякло; а Мароз сабе кажэ, што мне, а не табе, бо вуон цябе´ не так боіце, як мяне. «Ото-ж-бо лжэце! Непра´ўда! — ка´жэ нарэсці⁴ Вецер: — Той чалавек аддаў похвалёны не вам, а мне».

Пачали´ між сабою аж спераціся,⁵ сварыціся⁶ й оно´што⁷ за чубы не пабраліся…

«Ну, калі ж так, то спыта´ймося⁸ яго, каму´ вуон адда´ў: пахвалёны — мне чі вам?» Даганілі таго чалавека, спыталі; аж вуон сказаў: «Ветреві». — «А што, бач,⁹ не каза´ў¹⁰ я — што мне!» — «Пастуо´й же ты! Я цябе´ ра´кару спяку!¹¹ — кажа Сло´нцэ.— Покеміш ты мяне».¹² Ажно Вецер кажа: «Не буось, не спячэ; я буду веяці і охоладжаць яго». — «Так я ж цябе, гіцею,¹³ заморожу!» — кажа Мароз. «Не лякайсе,¹⁴ небо´же,¹⁵ тогды я не буду веяці, і вуон табе нічого не зро´біт, без ветру не замаро´зіт».