Иван Попялов

Жил сабе дед да баба, и было у них три сына´: два разумных, а третий дурень — по имяни Иван, по прозванию По´пялов. Ён двенадцать лет ляжав у по´пяле,1 вопасля´ таго встав из по´пялу и як стряхнувся, дак из яго злятело шесть пудов по´пялу. В том царстве, где жив Иван, не было дня, а всё ночь; ета зрабив змей. Во Иван и абазва´вся, штоб истра´бить етаго змея, да и ка´жа свайму батьку: «Тату! Зраби мини куцабу´2 в пять пудов». Узявши тую куцабу´, ён пашо´в на по´ля и кинув яе´ угару´3 и пашо´в дамо´в. На дру´гий день пришо´в Иван на по´ля, на то´я ме´ста, где падкинув куцабу´, наста´вив лоб — як лятить тая куцаба´, як уда´ря яго в лоб, да и разбилась надво´я.

Иван пришо´в дамов да и ка´жа свайму батьку: «Тату! Зраби мини другую куцабу´ в десять пудов». Узявши тую куцабу´, Иван пашо´в на по´ля да и кинув яе´ угару´: лятела тая куцаба´ три дни и три ночи. На четвертый день пашов Иван на то´я ме´ста — як лятить тая куцаба´; наста´вив калено, и тая куцаба´ разбилась на три части. По´пялов, пришо´вши дамо´в, загада´в4 батьку зрабить третью куцабу´ у пятнадцать пудов. Узяв тую куцабу´, пришов на по´ля и падкинув яе´ угару´: лятела тая куцаба´ шесть дней. На сёмый день Иван пашо´в на то´я ме´ста; лятить тая куцаба´, як уда´рицца аб лоб Иванав, дак аж лоб падався. Во ён ка´жа: «Ета куцаба´ издержа змея!»

Во, сабравшись, Иван паехав с брата´ми пабивать таго змея. Едя ён да едя, аж стаить хатка на куриной ножке, а в той хатце живе´ змей. Яны та´матка5 астанавились. Иван павесив сваи рукавицы да ка´жа брата´м: «Як из маих рукавиц патяче кровь, дак прибега´йте ка мне на по´мачь». Сказавши ета, Иван пашо´в у хату и сев пад масто´м6 — аж едя змей на трёх галава´х: конь спаткну´вся, сабака завыла, сокол затвеле´в.7 Змей гаво´ря: «Чаго ты, конь, спаткну´вся, сабака завыла, сокол затвеле´в?» — «Якжа мини не спатыкацца, — ка´жа конь, — кали пад масто´м сядить Иван По´пялов». Во´ змей и ка´жа: «Выхади-ка суда´, Иванушка! Намеряем с табою силы», Ён выхо´дя, и стали яны бицца. Иван пабив таго змея да и сев изно´ва пад мост.

Едя другий змей на шести галавах; ён и таго змея пабив — аж е´дя третий на двенадцати галавах. Ён и с тым став бицца и збив яму девять галов: не стало у змея силы. Глядять яны — аж лятить во´ран и кричить: «Кровь! Кровь!» Змей и ка´жа таму во´рану: «Ляти да маей жо´нки; яна заесть Ивана По´пялова». А ён ка´жа: «Ляти к маим брата´м; як яны приедуть, мы етаго змея убьем и тябе мяса аставим». Во´ран паслу´хав Ивана, палятев к яго брата´м да и став ка´ркать над их галавами. Браты´ праснулись и, пачувши во´ранав крик, пабегли на по´мачь к брату; убили таго змея, взяли зме´еву галаву´, и, пришо´вши к яго хате, яны разламили галаву´ — и став белый свет па всяму царству.

Пабивши змея, Иван По´пялов с брата´ми пае´хав дамо´в и забыв взять рукавицы; вяле´в брата´м падаждать яго, а сам вярнувся за рукавицами. Як падъехав к ха´те и хатев взять рукавицы, глядить — аж там змеиха и зме´евы дочки´ размавля´ють8 прамеж сабою. Ён зрабився като´м да и став курня´вкать9 пад дверями.



Внимание, откроется в новом окне. PDFПечать
Нашли опечатку или несоответствие? Выделите текст, нажмите Shift + Enter и отправьте нам уведомление.